Kald vintersol

Lat snø og vinter falla,
og la det visna ned
i einsemds natt og kvide
mitt brikne livsens tre,
og verta mord og myrke,
og gro av anna vyrke.

Lat glans og æra bleikna,
og fåfengd verta dust,
la ovmods berg forvitra,
og viljen verta rust;
lat gråt mi bringe skaka,
og lat meg be og vaka.

Og kom so dag med sæle!
Eg ser nok flinthard draum
eg gravla, opner augo.
Men lat min eine gaum
no vera røysti, ropet
i harta, sårt og ope.